Frankrijk blog 1: De voorbereiding

Bloggen, hoe doe je dat?

Regelmatig vroeg ik mij dit vandaag af om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag, namelijk: al die dingen doen die je voor je op reis gaat allemaal schijnt te moeten doen. Witte kleding inpakken voor de concerten (wit, dus ook: wit ondergoed. Aaargh, ik heb alleen 1 witte onderbroek, en die slobbert! Dan maar een lichtgrijze… Maar die is te zien! Bloes er maar overheen, adviseert Puberdochter. Bloes? Strijken! Bah, dat laat ik liever aan een Professional over. Professional? Nergens één te bekennen. Dan maar zelf strijken, ééns in het half jaar ontkom ik er niet aan. Verder: even een brunette worden, men moet toch representative zijn, zeker in l’Olympia, die fameuze zaal in Paris waarover mijn moeder wist te vertellen dat ze er met mijn vader zaliger George Brassens heeft beluisterd, lang voordat ik het levenslicht aanschouwde. Geweldig toch? Kijken of ik een CD voor haar kan bemachtigen, in de schaarse tijd die over is tussen reizen en spelen.

Morgen aldaar spelen met het MO, waarvan ik al 21 jaar deel uitmaak, waarmee ik lief en leed heb gedeeld, die grande familie die met het jaar levenslustiger wordt. En met de band Snarky Puppy, voor mij alleen al bijzonder door de harmonie die ze uitstralen, de energie, de vriendelijkheid en de grote professionaliteit.

Twee concerten gaven we met ze vorige week, beide uitverkocht, het waren evenementen. Het tweede concert nog beter dan het eerste. Dat belooft wat voor Parijs en Coutances! Maar vooralsnog heeft deze stresskip met reisangst haar handen vol aan de voorbereidingen, hoe doen andere mensen dat nou toch? Vast veel handiger, doeltreffender en sneller dan ik.

Gelukkig gaan we uit eten, dochterlief en ik, dat ontspant! Morgen zien we dan wel verder. Kijken of ik dat bloggen dan in ieder geval onder de knie kan krijgen…

Mariël van den Bos, Fluit