Frankrijk blog 2: Parijs

Geheel tegen de veelbewezen stelling in dat de meest dichtbijwonende mensen vaak laat komen verscheen ik veel te vroeg op Amsterdam Centraal. Het zijn de zenuwen, natuurlijk.
Voordeel: tijd voor koffie. Alleen Sophie, onze onvolprezen productiemanager was er al met haar gezin. En de tickets voor de TGV.
In de trein gaat ze rustig door met het regelen van van alles en blijft cool, ook als er bepaalde mensen niet komen opdagen.

Veel commentaar kreeg ik op mijn ondergoedverhaal in blog 1, dat geeft te denken. Men suggereerde rood ondergoed (dat schijn je niet te zien onder witte kleding, wist u dat? Ik ga ’t niet proberen.) En Corien adviseerde op Facebook vleeskleurig ondergoed. Laat dat nou bij mij hele verkeerde associaties oproepen… En ik heb al vleeschkleurige panties aan vanavond, matglazend, dat wel, want de vorige toverden mijn benen om in heuse majorettebenen (en dan zie ik mij in gedachten al twirlen met die gouden fluit, maar dit terzijde).
Langzamerhand completeert het orkest zich, op Schiphol stappen er een hoop in die met de bus vanuit Hilversum zijn gekomen, er komen in Rotterdam een heel stel binnenzeilen en zelfs in Antwerpen.

Een echte conductrice geeft acte de présence en knipt KANIP! een gat in je kaartje. Langzamerhand verandert het landschap en het is genieten van de grillige wolkenlucht, de gele koolzaadvelden en de steeds langer gerekte stroken groen. De stemming wordt steeds uitgelatener hetgeen standaard is tijdens tournees. Musici zijn geweldige mensen om mee te reizen; humor viert vaak de boventoon, zelfs als er van alles mis gaat (zoals bv een bus die niet komt opdagen en dat iedereen met de metro naar ’t hotel moet, zoals vorig jaar in Londen gebeurde, na een lange dag. Geen onvertogen woord. Nou, eentje dan, ik noem geen namen.

Gare Du Nord, zonnig, druk, het Franse leven! En dat in drie en half uur! Hotel tegenover en alles perfect geregeld, binnen de kortste keren kan ik mijn kamer ontsluiten en verbaas me over de luxe! Een grote tweepersoonskamer met toilet en badkamer, uitzicht op Gare Du Nord.
Is het omdat ik blog (dan doe ik dat vaker!)? Is het vanwege het onderbroekenverhaal (ehh..)? Zijn er andere redenen voor deze luxe?

Iedereen ontwikkelt wel een soort van tournee-gewoontes, zoals ik vaak met Jan Bastiani (trombone) afspreek om te gaan eten (hij weet vaak geweldige adresjes, geïnteresseerd als hij is in goed eten en drinken) en shoppen met Seija (viool), met wie ik shoptechnisch behoorlijk op één lijn lig. En zo zijn er nog veel meer mogelijkheden binnen die grande familie. Lunchen dus met Jan, gewoon op de bonnefooi, een drankje op een zonovergoten Frans terras (En wie zit er in het restaurant? De halve hoornsectie en een violist!!) en een salade Niçoise binnen, die het overigens niet haalt bij mijn eigen. Rijst? Geen haricots verts? C’est quoi ça??! Alors, c’est Paris…

En daar zijn we dan in de Olympia, de rookmachines staan aan en ieder neemt zijn plek in. Voor er kan worden gespeeld duurt het altijd even, er is ook zoveel techniek mee gemoeid. Hein is al sinds half zes vanochtend in touw en hoopt morgen om half zes zijn nest in kunnen; zij rijden vanavond met de spullen door naar de volgende locatie. Hulde…
Lastig om alles goed te horen, hopelijk is ’t vanavond beter; alles klinkt wollig en dan valt het niet mee goed in de groove te spelen.

De band speelt alles uit het hoofd, dat vind ik ongelooflijk. Ze komen ietwat vermoeid over, maar dat kan wel kloppen: ze hebben met een ander orkest in een ander land opgetreden, Noorwegen geloof ik, gisteren nog. Vanavond spelen ze natuurlijk weer alle étoiles van de hemel, net zoals afgelopen vrijdag na een matte soundcheck.

In de zaal is er bezoek uit Nederland: vrienden van het MO zijn met de Oad bus hiernaartoe afgereisd, bezoeken de soundcheck en het concert. Iris begeleid hen als een soort van reisleidster en neemt later weer plaats achter de merchandise stand. Daar staat om de beurt iedereen van het kantoor zo’n beetje achter, zelfs de manager!

Bloggen is op dit moment een wat eenzame aangelegenheid; het gros van het orkest zit op een terras, vermoed ik, een gedeelte is aan ’t eten in de artiestenfoyer. Gelukkig komt Julia nu net binnen, bevestigt ’t verhaal over het rode ondergoed en verleidt mij vervolgens tot het nuttigen van een petit verre de vin rouge.

Het is afzien, het muzikantenleven, zeker op tournee.

Mariël van den Bos, Fluit