Frankrijk blog 3: Coutances

L’Olympia, een fameus theater waar vele groten der aarde hebben opgetreden: Madonna, Björk, Miles Davis, The Beatles, Jimi Hendrix, Cher en vele anderen. Het lijkt of je pardoes belandt in de jaren 70: rood pluche en gouden balustrades. Als ik na de soundcheck de gehele saxsectie in het wit gekleed op zo’n gouden balustrade aantref, klinkt er een bekend liedje in mijn hoofd: The Love Boat! Marc Scholten als Captain (hoe heette die ook alweer?), bekijk de foto op mijn facebookpagina en enjoy! Het blijft wel een dingetje, witte kleding, en dan heb ik het nu eens niet over bijpassende onderbroeken. Ga ik ook niet meer doen.
Het eten vindt plaats in een TL-verlichte kelder, zo vermommen artiestenfoyers zich wel vaker, de entourage is kaal maar wat er geserveerd is, is heerlijk.
Het beste eten wat ik trouwens ooit tijdens een toernee genoot werd uitgeserveerd in de (kale) kelders van The Royal Albert Hall. Er was een voorgerecht, je kon kiezen uit 3 hoofdgerechten en er was een grand dessert toe. Alles topklasse. Maar dit terzijde.
Het publiek is al uitzinnig als we het podium opkomen, wat een sfeer! Het wordt een enorm feest daar op ’t podium, het blijft een geweldige ervaring om zulke concerten mee te maken. Er wordt weer te gek gesoleerd, ook door leden van ons eigen bandje.
Champagne na het concert voor het hele orkest in de artiestenfoyer en natuurlijk wordt de avond o.a. voortgezet in het café om de hoek van ons hotel, waar steeds meer collega’s komen aanschuiven voor een biertje of wat dies meer zij.
We vertrekken de dag erna later dan gepland vanwege een aantal musici (ik noem geen namen) die zodanig feest hebben gevierd na het concert dat ze door de wekker zijn geslapen (ofzoiets) en door Sophie moeten worden opgesnord.

‘Oh, it’s just a bunch of notes’ zegt Cory Henry, de organist van Snarky Puppy als ik hem tijdens de koffiestop complimenteer met zijn waanzinnige solo van gisteren. Hahaha!!! Hele orgelconcerten slingert hij moeiteloos de ruimte in, alle toonsoorten passeren de revue. Eigenlijk zeer oncollegiaal, om zo verrekte goed te spelen. Cory begint het orkest uitgebreid te complimenteren en zinspeelt op een mogelijk vervolg voor deze samenwerking, Japan? China? Wie weet.
Ze hebben de bloemetjes flink buiten gezet, de Snarky Puppys, vannacht, na het uitermate succesvolle optreden, want als je in Parijs bent, ja dan is het ‘hanging out’. Ik blijf het verbazingwekkend vinden, deze 12 koppige band, de intensiteit van spelen, de aandacht voor elkaar, de afwezigheid van ego’s, het doorhalen, nog ‘ns spelen op een jamsession, nauwelijks slapen.
Dat doen ze in de bus.

We zijn onderweg van het mondaine Paris naar het landelijke Coutances, alwaar kraampjes met eten op straat staan voor het ‘Pommiers sous les Jazz’ festival. Een uitstekende lunch staat al klaar voor ons, en mijn motto ‘eten is fijn’ kan weer in praktijk worden gebracht. Ik vind het zo enorm prettig dat het zo smakelijk geregeld is. Ook hier eten we in een soort schuur, flessen wijn op tafel, n’importe quoi.
Even snel een rondje Coutances voor de soundcheck, naar goed gebruik een kaarsje opsteken in de kathedraal (voor de goede afloop) en hop! de rookmachines weer in.
Tijd rekt zich uit op een toernee, ik heb t idee dat ik al een week onderweg ben.
Het publiek is een stuk beleefder in dit deel van Frankrijk edoch ook zeer enthousiast. De jongens gaan CD’s signeren na het concert en voor ons is er: eten! Godzijdank.. Moules frites, dat laat ik aan mijn neus niet voorbij gaan, zelfs al ben ik geen grote visliefhebber.
Er is een afterparty georganiseerd in de buurt voor ons allen in een kerkje; jamsession. Voordat die losbarst zet Cory James Brown op. Terwijl er bier, cider en wijn wordt gedronken en het podium wordt voorbereid op een jamsession wordt er gedanst op James Brown in de catacomben. Kijken welke heren er meedoen! Jan wil niet, Leo is van de partij, Max alleen als hij gesandwiched wordt, Maarten durft niet, nou ja een beetje dan, Emile blijkt verrassend leuk te dansen, dat verbaast mij eigenlijk niets, ehh geachte medereizigers, u verlaat hierbij de party, als u dit leest lig ik vermoedelijk te slapen in de bus naar huis, moe maar innig tevreden. Ik hoop dat ik u iets van de sfeer van deze toernee heb kunnen laten meeproeven. Salut!

Mariël van den Bos, Fluit