Duitsland blog 11: onderweg naar Kiel

Na twee geweldige concerten op het North Sea Jazz festival en filmmuziek-opnames voor een nieuwe Nederlandse natuurfilm, zet het orkest de Duitse tournee nog even voort met een concert op het befaamde Sleeswijk Holstein Festival in de Noord Duitse havenstad Kiel. Ik krijg een sterk deja-vu gevoel als ik te derdenmale mijn twee zoontjes afzet bij de opvang en vervolgens op mijn fietsje naar de carpoolplaats Bunschoten rijdt. Ik zie een paar nieuwe gezichten, maar vrijwel iedereen is weer van de partij. Toch mooi, als je bedenkt dat op 7 augustus het nieuwe seizoen alweer van start gaat met repetities voor de BBC Proms. Echt een tourneezomer, zoals mijn zusje (die in het Mahler Chamber Orchestra speelt) dat al decennia lang gewend is. Voor het Metropole is het meer iets van de laatste jaren en het voelt voor mij nog steeds als iets nieuws en enerverends.

Vanaf Hengelo rijden we bijna 4 uur aan een stuk, met veel files. Ik voel me uitzonderlijk stram na deze lange zit in de bus. De rijtijdenwet schrijft voor dat we minimaal drie kwartier moeten pauzeren dus wil ik bij de stopplaats even goed bewegen. Buiten tref ik Maarten. Hij is altijd in voor een eindje lopen. We wandelen richting het bos dat achter het wegrestaurant ligt. Het gras is best hoog op de paadjes. Maarten besluit dat we om moeten keren, hij vertrouwt het niet. We wandelen een ander bospad in. Het paadje wordt steeds nauwer en de begroeiing steeds dichter. Opeens zien we een driehoekig rood omrand waarschuwingsbord aan een boom gespijkerd. Dat is een slecht teken. Letterlijk zelfs, Maarten had gelijk. Er staat een grote zwarte teek op afgebeeld. Hmm. Meteen maken we rechtsomkeert. We kronkelen en draaien ons nu als verticale slangen langs alle overhangende struiken om niets te raken en mijden elke hoge grasspriet. Dan maar een stuk over de weg wandelen die over de Autobahn heen voert. Ook niet verkeerd eigenlijk.

Precies achter mij in de bus zit gitarist Peter Tiehuis. Voor mij een van de iconen van dit orkest. Ik geniet altijd enorm van zijn spel. Hij zit van alles te studeren tijdens de busreis: rifjes, stukken, solo’s, speciale toonladders, akkoorden. Het is helemaal niet storend en ik luister gefascineerd naar de bevlogenheid waarmee hij zich uiteenzet op z’n instrument. Wel ideaal om zo te kunnen studeren. Ik had natuurlijk mijn electrische cello kunnen meenemen om ook te studeren in de bus, bedenk ik me. Maar collega Emile heeft hem geleend om op vakantie te kunnen studeren, dus het is zo bezien geen dilemma. Ik hoor het openingsnummer van ons concert voorbijkomen. ‘Cold Duck’, het nummer van Al Jarreau. Grappige coïncidentie: hij heeft ook in Kiel opgetreden deze zomer op het Sleswig Holstein Festival. Ik heb ooit ‘Cold Duck’ vanuit onze orkestrale versie gereduceerd tot een versie voor cellokwartet. Eind 2008 gaven we een spectaculair concert met Al in Den Haag. Van Peter’s solo heb ik toen letterlijk noot voor noot de schitterende versie uitgeschreven die hij daar toen vlammend ten gehore bracht. Nodig was het in uiteraard niet, het blijft een improvisatie. Emile Visser moest dan ook lachen toen we het voor de eerste keer gingen spelen met de cellogroep. Hij speelde uiteraard zijn eigen versie van de solo. Ook fantastisch trouwens..

Tegen half acht komen we in Kiel aan. Zeelucht, wind en het karakteristieke geluid van meeuwen; we zijn onmiskenbaar in een havenstad. We rijden langs de Sparkassen Arena, de locatie waar we morgen optreden. Het is een van de grootste evenementenhallen van Duitsland. Er kunnen ruim 13000 mensen in tijdens een concert. Ons hotel ligt naast de haven tegenover het Hauptbahnhof. De sfeer doet me denken aan Rotterdam. Niet zo vreemd als je bedenkt dat deze havenstad in de Tweede Wereldoorlog ook grotendeels verwoest is en compleet nieuw opgebouwd. Morgen wacht ons laatste optreden van het seizoen. Ik kijk er naar uit.

Jascha Albracht, cello