Duitsland blog 12: spannende tijden in Kiel

Hoewel het erg regenachtig schijnt te worden in Kiel, is daar ’s ochtends en in het begin van de middag niet veel van te merken. Er zijn twee gigantische cruiseschepen aangemeerd in de haven. Het zonnetje schijnt en de toeristen stromen de stad binnen. Op diverse straatpodia klinkt zowel jazz als klassieke muziek en de sfeer is beslist zomers te noemen. Hoe anders gaat het er op dat moment aan toe in Nederland. Wandelend door het centrum is het moeilijk voor te stellen dat thuis de ergste zomerstorm sinds 1901 aan het woeden is.

Er is onrust bij de orkestleiding. Er sijpelen geruchten door over afgesloten snelwegen en gecancelde vluchten. Drummer Martijn Vink staat op Schiphol en dreigt het concert te gaan missen. In allerijl moet er een andere drummer worden opgetrommeld. De sound check wordt sowieso uitgesteld want Jules Buckley staat in de file. Tegen half zes arriveert dan Heinz Lichius uit Hamburg. Een fantastische drummer trouwens. In razend tempo scrollen we door het repertoire heen en Heinz neemt alles moeiteloos in zich op, zo lijkt het. Hij doet het niet voor niets, zo blijkt. De vlucht van Martijn is gecanceld en hij blijft noodgedwongen in Nederland.

Jules voegt op het laatste moment nog een wijziging toe in het nummer ‘No love dying’. Wat ik gisteren schreef over Peter Tiehuis wordt geheel bevestigd. Als ‘icoon’ en super solist mag hij het nummer alleen beginnen en wordt het strijkers intro geschrapt. Ik voel me enigszins ambivalent. Enerzijds is het een passage waar de strijkers in al hun glorie te horen zijn, anderzijds is het een genot om Peter geheel in zijn uppie het stuk te horen beginnen. We zijn rond kwart over zeven klaar met repeteren. Het concert staat gepland om 20.00 uur. In razend tempo kleedt iedereen zich om en werkt de warme maaltijd naar binnen. Uiteindelijk is er ietsje speling omdat de duizenden toehoorders nog niet allemaal in de immense hal zijn.

Onder luid applaus betreden we het podium. Na het welkomstwoord van artistiek directeur Nils Landgren komt Jules onder luid gejuich het podium op. Hij spreekt het publiek voor het eerst toe in het Duits. Hulde, dat is knap! Daarna schakelt hij dan vlug vloeiend over op het Engels. Ik grinnik in mezelf. Onze onvolprezen chef heeft zijn domicilie in Berlijn. Ik had hem tijdens het North Sea Jazz Festival gevraagd of hij deze tournee nooit had overwogen om het Duitse publiek in hun taal te woord te staan. Hij kan het immers goed spreken. Hij gaf logischerwijs aan dat hij in zijn moedertaal beter zichzelf met flair en enthousiasme kan presenteren. Ik moet hem nageven, daar is hij inderdaad steengoed in! Maar ik vind het ook superstoer dat hij vanavond toch begint in het Duits. Sowieso verdient onze chef-dirigent grote complimenten. Hij is een absolute professional op het hoogste niveau die tegelijkertijd sfeer kan maken en een zeer hippe uitstraling heeft. Dat is bewonderenswaardig.

Gregory Porter, de grote ster van vanavond, komt trouwens ook zeer laat het gebouw in, hij heeft krap een half uur om zich voor te bereiden en grist snel een paar kleine dingen van het buffet weg. Eenmaal op het podium is daar niets van te merken. Vanaf de eerste noot betovert hij het publiek met zijn machtige bronzen stem. “We zijn hier in een enorme zaal, maar het voelt alsof we in een intieme nachtclub in Harlem zijn” grapt hij voordat hij het nummer ‘On my way to Harlem’ gaat zingen. Hij prijst het enthousiaste publiek, dat zowel doodstil luistert als uitgelaten meeklapt en zingt.

Na de eerste toegift wacht het orkest een verassing. Gregory en Jules krijgen een grote bos met zonnebloemen, maar ieder orkestlid afzonderlijk krijgt er ook een. Wat een leuk gebaar! Ook het publiek krijgt een bijzondere verassing voorgeschoteld. In de laatste toegift komt Nils Landgren met zijn rode trombone het podium op en geeft een enorme funky solo ten beste. Hij is niet alleen artistiek directeur, maar vooral ook een wereldberoemde Zweedse funktrombonist. Het is een fantastische afsluiter van het concert.

Na afloop is iedereen uitgelaten. Ik knoop een praatje aan met een Duitse trompettist van wie ik alleen onthouden heb dat hij Felix heet (mijn oudste zoontje heet ook zo). Hij komt speciaal dit concert invallen en speelt in Hamburg. Ook hij heeft enorm genoten van zijn eerste optreden in het Metropole Orkest. Altvioliste – en hofleverancier van tourneefoto’s – Mieke Honingh heb ik foto’s zien maken van de laatste toegift. Op mijn verzoek stuurt ze er een door. Waarvan acte. Ik complimenteer achtereenvolgens Gregory, Peter Tiehuis, Jules, Ruud Breuls en invaller-saxofonist Efraim Trujillo met hun geweldige optreden. Ook drummer Heinz heeft het uitmuntend gedaan. Die man verdient een standbeeld. Echt klasse. Iedereen is blij en tevreden. Het seizoen zit erop. We hebben het op grootse wijze afgesloten. Over ruim twee weken zitten we alweer in de Royal Albert Hall. Ik bedank hierbij eenieder die mijn verhalen heeft willen lezen en ben zeer vereerd met vele hartverwarmende reacties. Mijn taak als blogger zit er voor deze tournee op. Tschüss…

Jascha Albracht, cello