Duitsland blog 4: het eerste concert!

De julimaand is begonnen en we beginnen vandaag met de concerten. Ideaal zonnig weer deze week voor vier openlucht optredens! Na een ochtend vrij rijden we dwars door Berlijn naar de 1e concertlocatie, een enorm groot Zitadel complex met ‘Freilichtbühne’. Klinkt schilderachtig.. Ik vraag Erik Winkelmann wat dat betekent. “Een openlucht theater/concert podium” Hmm, dat had ik ook wel kunnen bedenken. Maar inderdaad is het ondanks het enorme oppervlak (er kunnen een paar duizend mensen in, schat ik) een mooie schilderachtige plek.

We genieten van een heerlijke lunch met prachtig uitzicht op het water. Daarna volgt een lange repetitie. Jules is in een opperbest humeur. Hij speelt een thuiswedstrijd vanavond. Gregory doet het rustig aan. Hij heeft sinds het ontbijt niks meer gegeten. Ongelofelijk dat hij niet omvalt denk ik. Na de repetitie volgt meteen het diner. Tja, voor Gregory beslist op tijd, voor ons wat vroeg. Maar het optreden begint al om 19.30u. En na afloop zullen  we meteen alweer met de bus richting het zuiden van Duitsland vertrekken.
Tijdens het diner praat ik met Richard. Tijdens deze tour is hij de rechterhand van Sophie. Hij rijdt vooruit in haar rood/wit bestickerde Metropole autootje en leidt alles ter plaatse in goede banen. Ideaal! Aha, vandaar dat het inchecken in het enorme Berlijnse hotel zo vlotjes verliep.

Terwijl we zo’n half uur voor aanvang zijn, lijkt er toch onduidelijkheid te bestaan over de kleur van het mannelijke overhemd: zwart of wit. Jules zou gezegd hebben dat het orkest op de ietwat donkere bühne met zwart overhemd nogal wegvalt, aangezien de dames sowieso in het zwart gekleed gaan. Ik krijg het dilemma mooi visueel voorgeschoteld door mijn twee cello-aanvoerders, die er een beetje bedremmeld bij staan te kijken. Zie de foto hiernaast. Ik schiet Jules aan, maar het blijkt een misverstand. Het is en blijft zwart.

Zoals het een goed concert betaamt beginnen we later, de mensen blijven binnenstromen. Uiteindelijk zijn het er ruim 3000. Volle bak dus, bij volle maan. Een fraai gezicht. Na 15 minuten backstage wachten, beetje dollen, grappen maken en nog maar wat extra inspelen mogen we het podium op. De sfeer zit er meteen goed in. Gregory haalt nu alles uit de kast qua register. In een woord: fameus. Hij heeft zich goed ingelezen in het keurkorps aan Metropole solisten die in diverse nummers hun improvisatie talenten ten gehore brengen. Maar hun namen goed uitspreken is nog een hele klus. Vooral saxofonist Sjoerd mag zich verheugen. Dijkhuizen wordt op z’n Gregoryaans iets van ‘Djoekjoezen’. De saxen zijn deze tournee hofleverancier qua solisten. Naast Sjoerd excelleren ook Leo Jansen, Marc Scholten en Paul van der Feen. En dan maakt nummer vijf in de groep, Bruno, vanavond zijn debuut. Na afloop vraag ik hoe hij het ervaren heeft. “Echt fantastisch”, luidt het antwoord. Ik ben niet verbaasd, er zijn slechtere concerten denkbaar om te debuteren.

Tegen het einde van het concert spelen we de ‘Work song’. Een echte uitsmijter, voorafgegaan door een schitterende intieme solo van pianist Hans Vroomans. Het mooie aan deze solo is dat het nooit duidelijk is wanneer hij precies is afgelopen. Ook dit keer geeft Jules ergens halverwege bijna het sein om in te zetten, maar Hans speelt onverstoorbaar verder. Met een onhoorbare zucht laat iedereen z’n instrument weer zakken.
Na afloop zijn de mensen wild enthousiast. Het Duitse publiek luistert tijdens het concert opvallend geconcentreerd, maar na de laatste toegift houdt het gejoel en geklap maar niet op. Beetje maf om dan toch collectief het podium te verlaten. Al met al een fantastische start van onze Duitsland tour. Op naar het zuiden!

Jascha Albracht, cello