Duitsland blog 5: Straubing

Vandaag reizen we zuidwaarts richting Beieren. In het Donaustadje Straubing zijn we tezamen met de Buena Vista Social Club vanavond de acts op het Bluetone festival. In de zinderende hitte arriveren we op het festivalterrein. Eerst een hapje eten, maar met name heel veel water drinken. De soundcheck om 16.30 uur heeft een aantal verrassingen in petto. Het nummer ‘Cold Duck’, dat we zo vaak met Al Jarreau hebben gedaan, wordt nu de opening van het concert. Met een formidabele hoofdrol voor gitarist Peter Tiehuis. De ballad ‘She was too good to me’ is uit de line up verdwenen. Het is een Langzaam, dromerig en intiem arrangement van een Finse jongen uit de arrangers worskhop die we een tijd geleden samen met Gregory deden. In plaats daarvan spelen we het fraaie ‘Someday we’ll all be free’, een song uit het Paradiso programma (in december 2012 speelden het MO en Gregory Porter in Paradiso, red). Later tijdens het eten vraag ik Gregory hoe dat zit. ‘Executive decision’ lacht hij.

Om 19.00 uur start het concert, het is bloedheet. Het orkest moet merkbaar een beetje wennen aan de hitte die in de tent blijft hangen, maar al snel komt de boel geweldig ‘op stoom’. Gregory lijkt nergens last van te hebben, ondanks zijn gezichtsbedekking. Na de 1e toegift is er wat verwarring. De blazers wandelen ineens het podium af, de rest volgt. Iedereen wurmt zich backstage, maar moet weer het podium op. We spelen namelijk nog een extra toegift! Dit tot grote stress van de organisatie, want er moet nog heel veel gechangeerd worden voordat om 22.00 uur de Buena Vista Social Club het podium betreedt. Het loopt al tegen negenen. Ditmaal spelen we ‘Liquid Spirit’ als laatste toegift. Overigens niet de versie van John Clayton (zie Duitsland blog 2, red), maar de oude is ook echt geweldig. Het publiek klapt inderdaad van begin tot eind mee.

Met een gevulde bierpul in zijn hand maakt Gregory na de laatste buiging het uitzinnige publiek duidelijk dat het nu echt is afgelopen. Wij pakken snel in, verwisselen onze bezwete concertkleding en mogen nu dineren in de VIP tent! Dat klinkt sjiek en het eten is er ook naar. Gregory baant zich een weg langs alle bewonderaars die ‘m complimenteren en met hem op de foto willen. Hij schuift bij Erik, Norman, Arend, mijzelf en twee Oostenrijkse gasten aan tafel aan en we hebben een uur dikke pret met z’n allen. Wat is die Gregory toch een humoristische man! Niets is ‘m te dol. De Oostenrijkse man uit Salzburg weet niet wat hem overkomt, opeens aan tafel met leden van het orkest en de grootheid ‘himself’. Hij belt in extase zijn vrouw op. “Geef maar hier” zegt Gregory. “Ik spreek haar wel even”.

Daarna vertelt hij smakelijk over het begin van zijn carrière. Hij komt met een hilarisch verhaal over een bruiloft waar hij voor omgerekend 20 dollar de man met zijn 5-koppige band gedurende vier uur moet optreden. Het was in een periode waarin alles niet echt lekker liep, schouderblessure, relatie verbroken, carrière nog niet van de grond, etc. “Dus ik zong alleen maar droevige liedjes” sprak hij grijnzend. “Het bruidspaar vroeg om iets vrolijkers, dus toen zong ik ‘I feel good’ van James Brown. Alleen, mijn band wist dat niet, dus die speelden er een blues onder, met alle surrealistische gevolgen van dien” Het bruidspaar was zwaar ontevreden, maar wat verwacht je dan voor zo’n schamel bedrag. Ze hadden jarenlang lopen mokken, totdat meneer Porter opeens beroemd werd. Toen veranderde het gevoel plotsklaps en was het ineens superstoer dat de grote Gregory Porter op hun bruiloft had gespeeld. En ook nog voor een koopje, merk ik op. Hahaha. En zo gaat het maar door met anekdotes. Inmiddels is op de achtergrond de Buena Vista Social Club begonnen. Het is kortom weer een mooie avond.

Jascha Albracht, cello