Duitsland blog 6: München

Omdat het festival in Straubing heel groot van opzet is, maar het stadje zelf niet, is het orkest verspreid ondergebracht in 3 hotels. Een hele logistieke organisatie. Mijn hotel ligt het verst weg van het centrum en ik ben blij als de nacht in een piepklein bloedheet kamertje zonder airco weer voorbij is. Tot mijn verbazing is het ontbijt heel erg goed! Verse aardbeien en frambozen, heerlijk!

We hoeven vandaag maar 150 kilometer te reizen, naar München. Vandaar dat we de ochtend vrij hebben en het pittoreske stadje kunnen bekijken. Het doet me een beetje denken aan Praag, maar dan 10 keer zo klein. De Donau stroomt verassend snel, constateer ik. Het weerhoudt violist Ruben Margarita er niet van om er toch een duik in te nemen. Een echte durfal, die Ruben. Hij laat zich ook fotograferen in Lederhosen. We zijn tenslotte in Beieren

Om 13.30 uur zetten we koers naar München. Het is opvallend stil in de bus. De orkestleden benutten de reistijd om uit te rusten voor het concert vanavond of om wat bij te slapen. Tegen vieren arriveren we in het Olympiapark. Een enorm stadpark waar het groots opgezette – zeer ecologisch/biologisch/milieubewuste – festival ‘Tollwood’ plaatsvindt. We zien net als in Straubing wederom een enorme donkere podiumtent. “We gaan toch niet weer in het donker zitten?”, vraagt een collega. “Nou, ze gaan de tent echt niet afbreken” antwoord Sophie (Personeel, Planning en Productie, red) nogal cryptisch. Nee, letterlijk niet, maar figuurlijk zeker wel!! Het festivalterrein bestaat naast de tent uit een schier oneindige hoeveelheid kraampjes waar je tweedehands kleding kan kopen en handgemaakte sierraden. En eten & drinken. Veel eten & drinken…. De Beierse mensen houden wel van een feestje.

De soundcheck geschiedt in de bloedhitte. Sophie maant de organisatie om alle ventilatoren die op het terrein zijn naar het podium te halen, teneinde de boel speelbaar te houden. Ook mogen we wat meer variëren met kleding. Vandaar dat je bij het concert ineens een aantal korte broeken, shirts en variabele grijstinten ziet. Gregory komt echter gewoon in zijn karakteristieke outfit het podium opgeklauterd. Precies zoals op het affiche dat overal in het park hangt. Het wordt inderdaad weer een groot feest, met dol enthousiast publiek. Bij de twee toegiften laat Gregory het publiek samen met hem zingen. Als uiteindelijk de laatste musicus het podium heeft verlaten hoor je het publiek nog minutenlang doorzingen. Van de aanvankelijke hoop op nog een toegift naar een soort niet willen ontwaken uit een trance, een roes van een intense concert-ervaring. Harpiste Joke Schonewille vraagt me na afloop of ik nog superlatieven over heb om dit concert nou weer te beschrijven. Laten we het erop houden dat het dak eraf ging, inderdaad…

En dan mogen we na een korte afterborrel weer de bus in. We overnachten in Ingolstadt, 80 kilometer verderop. Het was een kort bezoek aan München. Ik heb de stad alleen 3 minuten vanaf de Olympia berg (precies naast het festival) mogen aanschouwen. Ik hoop dat we hier nog eens terugkomen, en dan wat langer.

Jascha Albracht, cello