Duitsland blog 7: St. Goarshausen

Deze week reizen we drie van de vier keer meteen na het concert al een eind in de richting de volgende bestemming. Zo pakken we in feite al een stuk reistijd van de volgende dag mee. En we voorkomen ermee dat we dan heel laat op het volgende festival arriveren waardoor er geen of weinig tijd is om te soundchecken en te acclimatiseren. Het kantoor heeft alles werkelijk uitstekend georganiseerd. Het is een tournee die vlekkeloos verloopt. Ik sta er steeds weer opnieuw versteld van, want het is geen kleinigheid om in zo’n kort tijdsbestek heel Duitsland door te touren.

In de bussen worden niet alleen extra slaapuren opgedaan, maar er wordt ook gewoon gestudeerd. Nou ja, gewoon… ‘droog gestudeerd’ zou je het kunnen noemen. Paul der Feen oefent droog alleen met grepen op een oude saxofoon zonder mondstuk, waarbij hij zich de muziek innerlijk voorstelt. Ik heb gisteren Martijn Vink diverse ritmes droog horen oefenen met zijn handen en vingers. Je ziet deze week ook musici in volle concentratie muziek bestuderen en in mijn cello collega Maarten blijkt ook een (klassiek) pianist te schuilen. Hij studeert gedurende de uren in de bus het Wohltemperiertes Klavier van Bach op een keyboard.

We rijden vandaag noordwestwaarts richting de Loreley. Via een prachtige kronkelige route komen we aan bij een fraai soort amfitheater. De bijbehorende witte tent roept associaties op aan de beroemde Hollywood Bowl in Los Angeles. Het is ongelofelijk heet. Mooi moment voor een speciaal Loreley colaatje en een wandeling naar de beroemde rots. Ik waag me ook aan de afdaling met honderden traptreden naar de Rijnoever. Dat gaat lekker. Maar terug naar boven klimmen is in de bloedhitte toch best pittig. Tijdens de soundcheck pakken donkere wolken zich samen. Dan begint het vanuit het niets hard te waaien. Iedereen haast zich het podium af. Aansluitend gaat ’t enorm hard regenen en het hele orkest wurmt zich in een kleine catering-keet waar wederom heerlijk eten staat uitgestald. Zeer gezellig zo met de razende onweersbuien buiten. Diverse stewards houden de situatie op het podium angstvallig in de gaten. Er vormen zich diverse grote waterplassen, maar uiteindelijk waait de storm toch langzaam voorbij. Jan, de chauffeur van de Metropole truck met instrumenten, laat foto’s zien van een totaal verkreukelde Seat die vannacht met grote snelheid achterop de truck is gebotst. De auto is eronder geschoven en nog 500 meter meegesleept eer de truck tot stilstand kwam. Wonderwel is de bestuurder zelf nog uit de auto gekropen en in stabiele toestand naar het ziekenhuis afgevoerd. “Ik werd helemaal in mijn stoel gedrukt. Dacht eerst dat het een klapband was” verklaart Jan. Dat is goed schrikken. Gelukkig loopt alles dus naar omstandigheden heel goed af.

De warmte in de grond zorgt ervoor dat het stenen amfitheater in recordtempo opdroogt. Bijkomend gevolg: het wordt enorm vochtig. Het concert start ook ruim 50 minuten later omdat het publiek later arriveert. Ik doe extreem veel hars op mijn strijkstok om te zorgen voor voldoende grip op de snaren. Spelen in vochtige omstandigheden is altijd extra opletten. Ik moet tijdens het concert voortdurend mijn strijkstok opdraaien. Naast mij springt een van Maartens snaren los en de bladmuziek is helemaal slapjes geworden. Ook de mannen van de geluidstechniek hebben stress. Er zit vocht in de mengtafels. Dat kan vreemd oncontroleerbaar geluid opleveren, dus er wordt tijdens het concert koortsig met föhns getracht om de zaak te drogen.

Gregory Porter heeft het klaarblijkelijk toch erg warm gehad gisteren. Ditmaal komt hij in korte broek het podium op. Zijn rijzige gestalte krijgt daardoor iets dansants, iets verends. Een mooi gezicht. Ook dit optreden wordt een slaand succes. Na de 2e toegift verlaat het orkest al spelend het podium. Een idee dat van Jules komt en dat hij niet van tevoren heeft aangekondigd. Het effect ervan is verbluffend. We hebben dit voor het laatst  gedaan met Chilly Gonzales in Groningen. Iedereen wandelt zo in feite meteen de naborrel in. Dat is maar goed ook, want om 00.00 uur gaat het laatste pontje over de Rijn. En die moeten we hebben.

We rijden om tien voor twaalf het pontje op. Daar verandert de naborrel in een ware afterparty. Een niet nader te noemen trombonist weet een vrouw in ’n rode sportwagen te overreden om de muziek uit haar installatie over de pont te laten schallen. Iedereen begint te dansen. Terwijl we in een aardig vaartje de Rijn oversteken, zingen de orkestleden het thema uit de toegiftsong ‘1960 what’ (wat Gregory het publiek ook minutenlang laat zingen). Dan hossen we nog uitgelaten rondjes om de rode auto. De rest van de reizigers staat in opperste verbazing toe te kijken. Met een ferme draai zijn we opeens aan de overzijde. Dit was de leukste oversteek aller tijden. Sophie dirigeert iedereen nu snel de bus weer in en we zwaaien collectief violiste Seija Teeuwen uit, die in St. Goarshausen blijft overnachten. Wij hebben nog 70 kronkelige kilometers naar Bad Breisig voor de boeg, waar het feest zich ongetwijfeld nog zal voortzetten…

Jascha Albracht, cello