De Avond van de Filmmuziek 2019

Overweldigend: 11.000 bezoekers, de Dome uitverkocht!

Overweldigend: de sfeer. Zo heel anders dan bij de hippe dance acts. Intiem, bioscooplicht, filmmuziekcomponisten-naamborden à la Het Concertgebouw aan de wand. Lichteffecten. Niet de voorspelbare blauwe lichtflitsen op de harde beats maar ware  lichtkunst: inventief, sprankelend en verrassend. Bedacht door producent Pilot Productions. En – schrikken! – vuurwerk ook nog, op een gegeven moment.

Overweldigend: het aantal van 28 (achtentwintig!) filmmuziekstukken.

Overweldigend:het MO-XL, maar wel he-le-maal het Metropole Orkest met zijn unieke klank. Zoals ooit Fernado Lameirinhas zei: “Het heeft het formaat van een olifant maar het beweegt en speelt licht als een vlinder!” Nu met al die extra blazers en strijkers ook, hoewel de olifant was uitgegroeid tot een mammoet.

Overweldigend: de dirigeerkunst van Jules Buckley die we vooral kennen van de hippe hiphop en symfonische dance en van jazzrepertoire waarin hij felle accenten met hakkende handbewegingen aangeeft. Maar die hier ook in de meest delicate symfonische delen voor de strijkers met grote gebaren het orkest heel precies naar de juiste interpretatie leidde en met kalmte en grote overtuigingskracht ook de massale stukken van orkest, koor en solisten naar zijn hand zette .

Overweldigend: het Groot Omroep Koor. Voor het eerst in hun leven (?) versterkt zingend met ieder een zendermicrofoon. Veel vocalises, behalve dan in O Fortuna van Orff uit Jackass: The Movie en in Bohemian Rhapsody. Waarbij het laatste stuk qua arrangement en uitvoering een artikel op zich waard is.

Overweldigend: de presentatoren. Dominic Seldis, grappig en deskundig zoals we hem kennen, en cabaretier Peter Pannekoek, in bloedvorm met scherpe grappen … o.a. over Ziggo: “Ja ik heb geen toestemming voor deze grap, wel gevraagd maar er waren nog 200 wachtenden voor me. Zolang had ik geen tijd!” Publiek lag dubbel.

Overweldigend: het Love Theme van Nino Rota uit The Godfather. Een vrouw op onze rij schoot in tranen!

Overweldigend: de eigen MO-solisten, bijvoorbeeld op ‘secundaire’ instrumenten. Eddy Koopman op accordeon in The Godfather en Mariël van de Bos op tin whistle in Titanic.

Overweldigend: het ‘zaalgeluid’. Beschaafd, transparant, lichte nagalm, niet overstuurd.

Overweldigend:hoe door de synergie van al deze elementen de concertbezoeker werd opgetild tot de zevende muziek- en filmhemel!

Overweldigend? Eerlijk gezegd waren er voor ons twee onderdelen die niet in aanmerking kwamen voor dat predicaat. De witte en zwarte Star Wars-volken die de zaal in kwamen gelopen en de als toegift/uitsmijter leuk bedoelde rock-‘n-roll-act uit The Blues Brothers. Veel te lomp na al die verfijnd uitgevoerde stukken!

Maar het geheel:

Overweldigend! Ook de bravoure om in het slotbeeld voor 2020 de zesde(!) Avond van de Filmmuziek aan te kondigen. In de Ziggo Dome op vrijdag 9 oktober 2020, noteerden we. Kaarten zijn al in de verkoop. Zeg, is dat niet rond het 75-jarig jubileum van het orkest?

Wat een:
Overweldigende gedachte!

Overweldigend?  Nou nou … De MOre: redactie is natuurlijk niet objectief maar we vingen het superlatief op uit veler mond en wie zijn wij dan om dat tegen te spreken?

Jos Gunneweg